پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

متاسفانه برداشت غالب ما نسبت به اقتصاد غیرنفتی، ارایه نگاهی سلبی در برابر اقتصاد نفتی و آسیب‌های آن است. پیاده سازی هر برداشتی از اقتصاد غیرنفتی، الزامات و پیامد‌هایی داشته که نادیدگی آن‌ها، از یکطرف باعث گسست ارتباط سایر عناصر اثرگذار بر توسعه در کنار عامل اقتصادی شده و از طرف دیگر، باعث گسست ارتباط نظام‌مند بین سطوح سه گانه کلان (توسعه ای)، میانی (صنعت) و خرد (بنگاه و سطح خانوار) می‌شود. نادیدگی و گسستی که هزینه‌های وحشتناکی می‌تواند در بر داشته باشد.

دکتر دانش جعفری معتقد است که اقتصاد پایدار، اقتصاد درونی شده در یک کشور است. عملکرد مدیریت دولتی در ایران بدلیل عادت به اقتصاد نفتی، بشدت متاثر از قیمت نفت و میزان فروش نفت در سال‌های مختلف بوده است. مدیریتی که توان و تفکر ضعیفی برای تولید داشته و نیاز‌ها را عموما با واردات پاسخ داده است. ضمن تائید سخنان ایشان، باید اضافه نمود که  در ایران، متاسفانه دولت ها، اداره امور جاری را مقدم بر توسعه و ارتقا ظرفیت‌های کشور، در نظر گرفته و درگیر روز مرگی و انواع آسیب‌ها نظیر بیماری هلندی، وابستگی به واردات،ضربه پذیری از اقتصاد نفتی ، انواع رانت‌ها و فساد‌های مدیریتی و ...، شده اند.

در حالی که طرح پیش نویس قانون بودجه مستقل از نفت مطرح شده یک کارشناس اقتصادی توضیح داده چرا در ساختار فعلی امکان صرفه‌جویی قابل توجهی در مخارج دولت وجود ندارد؟ اینکه راهکار عملی از جنس صرفه‌جویی در هزینه‌های فعلی نیست، بلکه از جنس بازبینی وظایف دولت و تغییر در رویه‌های اجرایی و اداری است.

سال‌هاست که اقتصاد ایران نتوانسته رنگ استقلال را بر خود ببیند و جایگاه بخش خصوصی را به عنوان یک جایگاه امن زنده نگاه دارد. همیشه سیاست چند قدم جلوتر از اقتصاد پیش رفته و برای آن تصمیم‌گیری کرده است. به طوری که جایی برای رقابت میان عرصه‌های صنعتی وجود ندارد و سرمایه‌داران کلان ایران، میدان فعالیت خود را هر روز تنگ‌تر و محدودتر از گذشته می‌بینند. حمایت از بخش خصوصی شعاری بیش نیست و بدین سبب است که هیچ گاه تولید، رنگ رونق به خود نمی‌گیرد.